Z psem na Śnieżnik
Śnieżnik mierzy 1425 m n.p.m. i jest najwyższym szczytem Masywu Śnieżnika w Sudetach Wschodnich, drugim najwyższym (po Śnieżce) w Sudetach.
Czemu Śnieżnik jest wyjątkowy? Kilka faktów o Śnieżniku.
Śnieżnik wyrasta spośród pobliskich gór niczym łysy drągal. Jest zdecydowanie wyższy od swoich pobliskich górskich towarzyszy, doskonale widoczny niemal z każdego miejsca. Najlepszy widok na szczyt jest od południa z Czech, gdzie nie jest zasłonięty przez okoliczne góry.
Kopuła szczytowa jest zarazem jedynym miejscem w polskich górach między Karkonoszami a Beskidem Żywieckim, które wychodzi powyżej górnej granicy lasu. Najwyższy szczyt Masywu Śnieżnika tworzy punkt – zwornik, z którego wychodzą we wszystkie strony świata górskie grzbiety w formie rozrogu. Innymi szczytami masywu są:
- Mały Śnieżnik – 1337 m n.p.m.,
- Goworek – 1320 m n.p.m.,
- Średniak – 1210 m n.p.m.,
- Czarna Góra – 1204 m n.p.m.,
- Puchacz – 1175 m n.p.m.,
- Stroma – 1175 m n.p.m.,
- Trójmorski Wierch – 1143 m n.p.m.,
- Smrekowiec – 1123 m n.p.m..
Wierzchołek, jak wyżej wspomniałam, „wystaje” ponad granicę lasu – zajmują go zatem subalpejskie murawy i piętro kosodrzewiny. Na samym szczycie znajdziemy także stertę kamieni. To pozostałość po wieży widokowej postawionej tu w 1899 roku i wysadzonej w roku 1973. Przy wieży istniało niegdyś małe schronisko. Obecnie planuje się odbudowę wieży.
Na szczycie Śnieżnika stykają się granice trzech krain historycznych: Śląska, Czech i Moraw. Przez szczyt biegnie także współczesna granica Czech i Polski. Znaczna część masywu leży na terytorium Polski, gdzie jego fauna i flora chroniona jest w ramach rezerwatu Śnieżnicki Park Krajobrazowy. Po stronie czeskiej jego przyrodę zabezpiecza miano rezerwatu przyrody (Národní přírodní rezervace Králický Sněžník). Czeska nazwa góry, podobnie jak polska wskazuje na fakt, że na jego szczycie długo utrzymuje się pokrywa śnieżna – aż do 8 miesięcy w roku! Sprawdziłyśmy – śnieg można zaobserwować na północnych zboczach nawet w czerwcu.
Klimat Śnieżnika jest surowszy od sąsiednich pasm górskich, średnia roczna temperatura powietrza wynosi tutaj zaledwie 1,4°C. Ciekawostką jest fakt, że pokrywa śnieżna w partiach wyższych może wynosić do 2 m, ale na samym szczycie – z powodu wiatrów – nie przekracza 80 cm. Jeśli wybieracie się na tą górę – warto wziąć pod uwagę specyficzny mikroklimat samego szczytu i odpowiednio się przygotować.
Na zboczu Trójmorskiego Wierchu, na południowy zachód od szczytu Śnieżnika i Małego Śnieżnika znajdują się źródła czterech rzek, których wody płyną do trzech mórz – na terytorium Polski Nysa Kłodzka, której wody wlewają się pośrednio do Bałtyku, Lipkovský potok oraz Tichá Orlice do Morza Północnego zaś rzeka Morava do Morza Czarnego.
Na Śnieżnik z psem można wejść kilkoma szlakami. W zależności od miejsca startu i długości trasy możemy je podzielić następująco:
- Przełęcz Puchaczówka (jest tam parking) – Śnieżnik. Suma podejść to około 727 m. Trasa liczy 9,5 km i zajmie Wam około 3h 30min,
- Kletno (dużo parkingów – większość z nich nastawiona na turystów zmierzających do Jaskini Niedźwiedziej) – Śnieżnik. Suma podejść to około 830 m. Trasa liczy 8,4 km i zajmie Wam również około 3h 30min,
- Międzygórze – Śnieżnik. Trasa liczy 8,5 km i zajmie Wam także około 3h 30min,
- Stříbrnice (Czechy) – Śnieżnik. Suma podejść – 800 m, zajmie Wam niecałe 3h (6,5 km).
Dlaczego warto się wybrać z psem na Śnieżnik?
Jest kilka powodów dla którego warto wybrać się z psem na Śnieżnik.
Aspekt krajobrazowy
Trasy prowadzące na tę górę wiodą przez Śnieżnicki Park Krajobrazowy, który powstał w 1981 roku na obszarze 28,8 tys. ha, w zdecydowanej większości lasów. Obszar parku cechuje występowanie różnych typów krajobrazów, od nizinnych kotlin śródgórskich, przez krajobrazy starych gór średnich, starych dolin rzecznych po strefę szczytową Śnieżnika o charakterze subalpejskim. Poszczególne ramiona szczytowe oddzielają głęboko wcięte doliny erozyjne, co nadaje masywowi wysokogórski charakter, który na pewno uda Wam się zaobserwować.
Kopuła szczytowa Śnieżnika leży powyżej górnej granicy lasu i jest doskonałym miejscem widokowym. Przy dobrej pogodzie można zobaczyć Karkonosze, Masyw Ślęży oraz Beskidy. Śnieżnik był już popularny pod koniec XVIII wieku, modne były wycieczki na szczyt i podziwianie wschodów słońca.
Teren parku należy do najcenniejszych obiektów przyrodniczych w polskich górach. Jego świat roślinny oraz zwierzęcy jest najbogatszy w Sudetach. Wynika to z faktu, że przebiegają tu granice i zasięgi występowania wielu gatunków sudeckich, alpejskich, karpackich a nawet śródziemnomorskich.
Aspekt praktyczny
Większość tras (niezależnie od tego którą wybierzecie) biegnie przez piękny sudecki las. Oznacza to, że nawet latem możecie znaleźć schronienie w cieniu. To niezwykle istotne jeśli Wasz pupil woli chłodniejsze klimaty. Jedynie pojedyncze odcinki i sam wierzchołek jest nieosłonięty przez korony drzew.
Innym dość ważnym elementem jest dostępność wody na trasie. Zachęcamy przede wszystkim do posiadania kilku bidonów własnej wody. Jednak psom, ze względu na ich sposób chłodzenia organizmu, może odpowiadać to, że co kilkaset metrów obok szlaku przepływa jakiś mniejszy ciek wodny. Nie tylko mogą się tej wody napić, ale także schłodzić łapy albo po prostu w niej chwilę poleżeć i odpocząć.
Trasa na Śnieżnik z psem
My wybrałyśmy trasę z Kletna na Śnieżnik, głównie z powodu lokalizacji naszego noclegu. Trasa ta jest dość szeroka i w początkowym odcinku wiedzie drogą asfaltową. Droga ta prowadzi do Jaskini Niedźwiedziej, do której niestety z psem nie wejdziecie.
Niedaleko parkingów nastawionych na turystów zwiedzających jaskinię znajdziecie mnóstwo bud sprzedających suweniry i jedzenie. Jeśli nie macie potrzeby takich zakupów – my to rozumiemy 😉 i polecamy wybrać się tą trasą w poniedziałek. W ten dzień jaskinia jest zamknięta i tym samym większość bud także nie operuje. Tego dnia wielu turystów również omija tę trasę. Po drodze miniecie także małą kaplicę św. Bernarda. Jest to stosunkowo świeża konstrukcja (stanęła w 2016 roku). Podobno w tym miejscu przed laty stała inna kaplica, która została zniszczona, stąd chciano to upamiętnić budując nową.
Na trasie dalej znajduje się źródło wody „Marianna” wybuchające z ziemi tworząc małą fontannę. Zdecydowanie polecamy tam się wybrać w cieplejsze dni. Piłyśmy również tę wodę nabierając ją do naszych bidonów – nie wiemy czy oficjalnie nadaje się do picia, ale infrastruktura zabudowana dookoła źródła (kranik) wskazuje, że takie jest właśnie jego przeznaczenie. Według tablicy umieszczonej obok źródełko nazwano na cześć Marianny Orańskiej. Wypływa ono z odwiertu o głębokości 120 metrów wykonanego w roku 1955 podczas poszukiwania złóż fluorytu.
Następnie szlak wiedzie tzw. Gęsią Gardzielą do skrzyżowania ze szlakami czerwonymi z Czarnej Góry. Dalej poruszamy się kamienistą drogą na Halę pod Śnieżnikiem – obecnie znajduje się tam schronisko PTTK. Historia schroniska na Śnieżniku (a właściwie na Hali pod Śnieżnikiem) sięga roku 1871, kiedy to dzięki fundacji księżnej Marianny Orańskiej wybudowano tu schronisko górskie. Nadany tyrolsko-alpejski styl, zastosowany również w zabudowie Międzygórza, był ówcześnie bardzo popularny i miał przyciągać turystów. Od tamtego czasu rola schroniska nie zmieniła się szczególnie. Tuż przy budynku mieści się węzeł szlaków górskich. Schronisko jest też doskonałą bazą do uprawiania turystyki rowerowej i narciarskiej.
Przy schronisku można zaplanować postój. Schronisko udziela również noclegów i możliwy jest tu pobyt z psem. Szczegółowe informacje i aktualne ceny znajdziecie na stronie schroniska.
Od niego na szczyt Śnieżnika idzie się około 30 minut. Ten fragment pozbawiony jest drzew, a krajobraz urozmaicają pojedyncze kępki kosodrzewiny i innych roślin subalpejskich. To obszar rezerwatu florystycznego obejmującego wierzchołek góry chroniący endemiczny zespół roślinności. Z bezleśnej kopuły Śnieżnika roztacza się rozległa panorama Sudetów po Karkonosze i Masyw Wysokiego Jesenika.
Zdecydowałyśmy się obrać inną trasę powrotną i do Kletna udać się szlakiem niebieskim, idąc obok szczytu Stroma (1165 m. n.p.m.) i Płaczka (958 m. n.p.m.). Następnie zeszłyśmy szeroką ścieżką zachodnim zboczem Młyńska aż do Kletna. Część tej trasy to Droga nad Lejami (1010 m n. p. m.) – wspaniała trasa widokowa biegnąca wschodnim zboczem Śnieżnika. Warto zaplanować tutaj dłuższą przerwę aby nacieszyć się szeroką panoramą Gór Bialskich oraz zregenerować siły. Trasa ta jest współdzielona pomiędzy turystykę pieszą i rowerową, więc należy pamiętać, że od czasu do czasu przemknie obok Was jakiś zapalony rowerzysta.
Międzygórze z psem
Międzygórze to niewielka wieś leżąca na zachód od masywu Śnieżnika. Historia tego miejsca sięga XVI wieku, natomiast to co w Międzygórzu zobaczymy to pokłosie działań ks. Marianny Orańskiej, która zamieniła tą małą wieś w popularną miejscowość klimatyczną z charakterystyczną drewnianą zabudową w stylu szwajcarskim.
Marianna doceniła unikalne walory przyrodnicze oraz wypoczynkowe tego miejsca, urokliwie położonego w dolinie rzeki Wilczki i rozwinęła prestiżowy kurort Wolfelsgrund. Do dziś zachowało się kilka pięknych, drewnianych willi, które nadal tętnią życiem pełniąc rolę klimatycznej bazy noclegowej. Wiele z budynków nie miało tyle szczęścia i jest obecnie w fatalnym stanie. Sam układ urbanistyczny, wpisany w rejestr zabytków, też ucierpiał co zauważymy obserwując liczne przybudówki, budy i inne „renowacje” ówczesnej architektury.
Do najpiękniejszych budynków pozostałych po tym okresie należą: Dawny młyn / Kuźnia (restauracja Złoty Róg, obecnie w fatalnym stanie), budynek sanatorium „Gigant”, drewniano-murowany okazały budynek z 1882 roku, drewniany pensjonat „Alpejski Dwór” oraz pensjonat „Krokus”z początków XX w.
Obrazowy plan miejscowości oraz więcej informacji na temat tego miejsca możecie znaleźć na tej stronie.
Międzygórze wraz z okolicą oferują, poza zabytkową zabudową, osobliwości przyrodnicze i krajobrazowe. Największą z nich jest Wodospad Wilczki, znajdujący się na zachodzie miejscowości.
Wodospad nieprzerwanie od XIX wieku przyciąga w te rejony turystów. Ma obecnie wysokość 22 m. Do 1997 był określany jako najwyższy w polskiej części Sudetów obok Wodospadu Kamieńczyka. Okazało się, że ręką ludzką w XIX wieku nadbudowano pięciometrowy próg skalny, który uległ zniszczeniu w czasie powodzi tysiąclecia. Sama rzeka Wilczka jest dopływem Nysy Kłodzkiej, a źródła swoje ma niedaleko Hali pod Śnieżnikiem na wysokości około 1220m. n.p.m. Wodospad oraz kocioł eworsyjny dookoła niego jest chroniony jako rezerwat przyrody. Wyjątkowo malowniczo prezentuje się zimą, kiedy w większe mrozy tworzy podobno efektowny lodospad. Dalej płynie wąskim wąwozem zwanym kanionem amerykańskim. Kilka lat temu Lasy Państwowe przeprowadziły w rezerwacie kompleksową rewitalizację terenu. W efekcie wytyczono i ogrodzono ścieżki spacerowe do tarasów widokowych, zmodernizowano nawierzchnie, schody, barierki. Nad samym wodospadem znajduje się historyczny mostek jeszcze z czasów księżnej Marianny, która zakochała się w tym miejscu. To na jej zlecenie przeprowadzono tutaj pierwsze prace, a sama księżna korzystała z walorów okolic mieszkając tuż obok w swoim dworku.
Międzygórze to urokliwe miejsce, a brak masowego ruchu turystycznego pozwala na relaks, wypoczynek i regenerację sił.
Jeśli jesteście w Kotlinie Kłodzkiej koniecznie rozważcie wycieczkę w Góry Stołowe. Ten park narodowy to jeden z nielicznych górskich PN, gdzie możecie wejść z psem.
